Η Παλαιά Διαθήκη είναι ένα βιβλίο που "κατηγορείται" από πολλούς χριστιανούς και μη, ως ένα βιβλίο "μυθοπλασίας", το οποίο είναι γεμάτο από μίσος, ανθρώπινες αδυναμίες, "αιρετικό", διχαστικό και άλλα πολλά τέτοια κοσμητικά...Σήμερα, είναι απλά το...κέντρο της προσοχής του Κόσμου ολόκληρου!
Γράφει ο Πύρινος Λόγιος
Αρμαγεδδών... Μια λέξη, μια ονομασία που προκαλεί τρόμο και μόνο στο άκουσμα της. Η Δυτική εσχατολογική θρησκευτική κουλτούρα, την έχει κατατάξει ανάμεσα στις έννοιες που αφορούν το Τέλος του Κόσμου είτε μέσω κάποιας...πρόσκρουσης ενός μετεωρίτη που θα κατέστρεφε τη Γή (ταινία "Armageddon", 1999) είτε ενός ολοκληρωτικού πυρηνικού πολέμου που θα προκαλέσει ο Αντίχριστος για να εδραιώσει την κυριαρχία του πάνω στη Γη (ταινία "The Omega Code" 1999), είτε με την εξάπλωση κάποιας φονικής πανδημίας που θα σκοτώσει το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού και εν συνεχεία θα προκύψει η βασιλεία του Αντίχριστου (τηλ.σειρά "The Stand" 1994 επανέκδοση 2020).
Οι απόψεις αυτές των Δυτικών, είναι απόρροια μιας εντελώς λανθασμένης ερμηνείας κυρίως της "Αποκάλυψης", που στην κυριολεξία δεν έχουν κανένα νόημα, παρά μόνον το κέντρισμα της προσοχής του κοινού μέσω ενός υπερφυσικού τρόμου, χωρίς να αναφέρεται καν ούτε το αίτιο, ούτε το αιτιατό. Μια κενή εντελώς καταστροφολογία, που σκοπεύει να αποπλανήσει το δυτικό κοινό από τα πραγματικά αίτια της έννοιας του Αρμαγεδδώνος.
Είναι ολοφάνερο όλο αυτό το συμπέρασμα που προκύπτει, απλά και μόνο βλέποντας τις ημερομηνίες παραγωγής όλων αυτών των κινηματογραφικών έργων που απηχούν αυτού του είδους την διαστρεβλωτική προπαγάνδα του Χόλυγουντ, οι οποίες βρίσκονται μέσα στην "μαύρη" δεκαετία του '90,
όπου ο κόσμος έμπαινε στη τροχιά της εποχής του Διαβόλου, δηλαδή στην εποχή του Υδροχόου ή αλλιώς Νέα Εποχή, η οποία είναι και η αρχή της Βασιλείας του Θηρίου, δηλαδή του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, ευρέως γνωστού ως WEF.
Σε ένα πόνημα μου στις αρχές του 2024, είχα επισημάνει πως οι Διεθνιστές της Εγκληματικής Συμμορίας του Νταβός, "προέβλεπαν" μια ολική σύγκρουση μέσα στην επόμενη πενταετία και μάλιστα την οριοθετούσαν στο χρονικό πλαίσιο του 2026-2027. Και με τη λέξη "προέβλεπαν", εννοούσαν ότι πριν από αυτό το χρονικό πλαίσιο, θα είχαν ευωδώσει όλα τα σχέδια τους που υπάρχουν μέσα στην Agenta 2030.
Έπεσαν έξω ως είθισται.
Η Ρωσία δεν έχασε τον πόλεμο στην Ουκρανία, αντιθέτως μάλιστα, ρεζίλεψε με τον πλέον δυνατό τρόπο το ίδιο το ΝΑΤΟ και εξευτέλισε την ίδια την Αμερική και την ΕΕ ασφαλώς, αποκαλύπτοντας με έντονα χρώματα την πλήρη ανεπάρκεια και την ανικανότητα ενός οργανισμού, που διαφημιζόταν ως "Ανίκητος" και "Πανίσχυρος", μιάς και έχει ως μέλη καμμιά 3oαριά και βάλε δυτικά και μη, κράτη.
Όμως, Ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ' εν τω ευ το πολύ, είχε συμπεράνει με περισσή σοφία ο Αριστοτέλης, το οποίο αυτό απόφθεγμα επιρρέασε κι άλλους σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας, μεταξύ αυτών και τον Αθήναιο, αλλά και τον Διογένη τον Λαέρτιο. Και αυτό ακριβώς ισχύει για την πολιτικοστρατιωτική όντότητα της Δύσης που ακούει στο όνομα ΝΑΤΟ.
Η Γη του Θεού, η οποία δεν ανήκει σε...κανέναν
Με τον όρο "Γη του Θεού", προσδιορίζω την πολύπαθη περιοχή της Παλαιστίνης, την οποία ο Θεός προόριζε ως τόπο κατοικίας για το γένος του Αβραάμ, που σήμερα εμείς οι Έλληνες ονομάζουμε "Εβραίους" (οι διαβαίνοντες τον ποταμό Ευφράτη) και ο Θεός ονόμαζε "Ισραήλ", δηλαδή η Γενιά των Εκλεκτών.
Πρίν την "κατάβαση" του πολυπληθούς γένους του Αβραάμ προς την περιοχή αυτή, υπήρχαν άλλοι λαοί που την κατοικούσαν, σχεδόν οι περισσότεροι Σημιτικής* προέλευσης. Φοίνικες, Χαναναίοι**, Φιλισταίοι, Χετταίοι (Φιλισταία ονομαζόταν και η περιοχή όλη από τα βουνά της Σαμάρειας και κάτω), Μοαβίτες***, Αμμωνίτες κλπ. Όλα αυτά χρονολογούνται γύρω στην 3η χιλιετία π.Χ.
Φυλές, των οποίων τα ίχνη πλέον έχουν χαθεί και δεν έμεινε απολύτως τίποτα που να θυμίζει την υπαρξη τους, εκτός από μια πόλη, την χαναανική (Χετταιϊκή) Γιουγκαρίτ (Uggarit) της οποίας λείψανα ανακαλύφθηκαν πλήρως το 1928 από Άγγλους αρχαιολόγους, έχοντας ως πηγή και μπούσουλα την Παλαιά Διαθήκη και το κεφάλαιο της Γενέσεως.
Υπενθυμίζω επίσης πως όλη η περιοχή που βρίσκεται μεταξύ των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη, υπολογίζεται σχεδόν από το σύνολο των Θεολογων και των Φυσιοδύφων****ως η Γη της Εδέμ, δηλαδή "Ο γήϊνος Παράδεισος" των πρωτόπλαστων, Αδάμ και Εύας. Πολλά είναι τα τεκμήρια που πιστοποιούν αυτή τη θεωρία, όπως το εύφορο έδαφος, το ζεστό κλίμα, ίχνη φυτών που υπήρξαν σε αλλοτινές εποχές κλπ.
Η γενιά του Αβραάμ, κατά την Παλαιά Διαθήκη (που ΔΕΝ ήταν όπως ισχυρίζονται πολλοί, η ιστορία των Εβραίων, αλλά η ιστορική διαδρομή πολλών φυλών της περιοχής της Φιλισταίας - Παλαιστίνης), ήταν η επιλεγμένη από τον Θεό "οικογένεια", η οποία θα αποτελούσε τη βάση για την δημιουργία της φυλής, μέσα από την οποία θα ερχόταν ο Σωτήρας και Υιός του Θεού Ιησούς Χριστός. Ο Αβραάμ (Αβράμ το πρώτο του όνομα), γεννημένος κατά την δεύτερη χιλιετία π.Χ. , γιός του Θάρα και απόγονος του Σήμ, γιού του Νώε, ξεχώριζε από όλους. Σαν να λέμε...μοναδικός. Παρά το γεγονός ότι υπήρξε γόνος ειδωλολατρών (ο πατέρας του ο Θάρα υπήρξε και ιερέας του θεού Άνου), ο Αβραάμ είχε την πεποίθηση πως ο αληθινός Θεός δεν θα μπορούσε να είναι ορατός - δηλαδή είδωλο - αλλά υπήρχε και είναι ο Απόλυτος Άρχων του Κόσμου. Μ' άλλα λόγια, πίστευε σε κάτι που του υποδείκνυε το υποσυνείδητο του αλλά και η γνώση της ιστορίας των προγόνων του.
Ήταν βαθιά θρήσκος και επικαλούνταν πάντα αυτόν τον Θεό, ο οποίος γλύτωσε τον προπάππο του τον Νώε από βέβαιο θάνατο τον καιρό του Κατακλυσμού και ζούσε μια ζωή με απόλυτη ευσέβεια, ενώ οι κάτοικοι της πόλης Ούρ της Χαλδαίας, γενέτειρας του Αβραάμ, πίστευαν στους θεούς των Χαλδαίων, δηλαδή στις θεότητες Άνου, Ενλίλ και Ένκι, δηλαδή την θεϊκη τριάδα του Χαλδαϊκού πανθέου.
Σύμφωνα πάντα με την Παλαιά Διαθήκη, ο Αβραάμ άκουσε ένα πρωινό την θεική φωνή που του έλεγε "Σήκω, πάρε τη φαμίλια σου και πήγαινε σε μια χώρα που εγώ θα σου δείξω. Θα κάνω μέσω εσού και του σπέρματος σου ένα μεγάλο Έθνος και θα σε ευλογήσω. Θα κάνω το όνομα σου ξακουστό και θα είσαι "ευλογία" για όλους. Θα ευλογώ όποιον σε ευλογεί και θα καταριέμαι όποιον σε καταριέται. Μέσω εσού θα ευλογηθούν και όλα τα Έθνη της Γης (υπονοώντας ότι μέσω εκείνουν θα ερχόταν ο Λυτρωτής της Ανθρωπότητας, εφ' όσον γνωρίζουμε πάντα από την Παλαιά Διαθήκη, ότι ο Ιωσήφ, ο σύζυγος της Μαρίας, ήταν απόγονος του Αβραάμ και του βασιλιά Δαβίδ).
Η Γη λοιπόν που υποσχέθηκε ο Θεός ότι θα δώσει στον Αβραάμ και τους απογόνους του, ήταν η Γη Χαναάν. Δηλαδή η Γη Φιλαστίν ή Φαλαστίν ή Φιλισταία. Μ' άλλα λόγια, η Παλαιστίνη!
Προτού όμως προλάβει να εγκατασταθεί εκεί ο Αβραάμ με τη φαμίλια του, που αποτελούνταν πλέον από κοντά 5.000 νοματαίους όταν έφτασε και χιλιάδες αιγοπρόβατα, έτυχε να πέσει σε εποχή όπου υπήρχε ξηρασία και ανομβρία στη περιοχή της Χαναάν. Ο λιμός που έπεσε στα μέρη αυτά και για να μη πέσει θύμα ληστών, αναγκάστηκε να κάνει ταξίδι προς την Αίγυπτο. Στο μεταξύ, είχε παντρευτεί μια καλλονή της εποχής, μια πανέμορφη γυναίκα με σπάνια ομορφιά, που άκουγε στο όνομα Σαράχ, γνωστή ως Σάρα. Και η ομορφιά της, ήταν...επικίνδυνη για την εποχή αυτή. Και για να μην τύχει και γίνει φασαρία στην Αίγυπτο για τα υπέροχα μάτια της, ο Αβραάμ την παρουσίασε ως...αδελφή του στους Αιγύπτιους, οι οποίοι με τη σειρά τους και λόγω της ομορφιάς της Σάρα, τον υποδέχθηκαν με τιμές και τον...φόρτωσαν με δώρα σε χρυσάφι και πολύτιμους λίθους. Την εποχή αυτή στην Αίγυπτο, βασίλευε η 13η Δυναστεία των Φαραώ για την οποία έχουμε πολύ λίγα στοιχεία, αλλά πρέπει να ήταν Φαραώ ο Ουεγκάφ της 13ης Δυναστείας και οχι η Βασίλισσα Νεφρούσομπεκ όπως ισχυρίζονται πολλοί Ιστορικοί , διότι η Παλαιά Διαθήκη μας λέει πως ο Φαραώ ήταν λάγνος και υπήρχε φόβος για τη Σάρα.
Αφού λοιπόν περάσε ο λιμός και επανήλθε η ζωή στην κανονικότητα για την Χαναάν, ο Αβραάμ επέστρεψε αλλά...χωρίς τον Λώτ, τον ανηψιό του, ο οποίος ήθελε να ακολουθήσει δική του πορεία, λόγω των αψιμαχιών που υπήρχαν μεταξύ των ακολούθων του Αβραάμ και των δικών του για τα βοσκοτόπια. Ο προορισμός του Λώτ ήταν η πιο εύφορη πεδιάδα που βρισκόταν στον ποταμό Ιορδάνη δίπλα στα Σόδομα (πλεονεξία του Λώτ που την πλήρωσε ακριβά τότε), ενώ ο Αβραάμ επέλεξε να εγκατασταθεί πιο βόρεια, μακρυά από τα Σόδομα.
Ο Θεός όμως, ο οποίος κάνει και το τελικό κουμάντο, δεν επιθυμούσε (συμπέρασμα δικό μου που προκύπτει μέσα από τη μελέτη του κεφαλαίου της Γενέσεως) ο Εκλεκτός του και οι απόγονοι του να εγκατασταθούν σε μια περιοχή όπου βασίλευε η ανομία, η ηθική κατάπτωση και ο βόθρος της αμαρτίας. Κι έτσι, αποφάσισε να "καθαρίσει" την περιοχή, καταστρέφοντας με φωτιά και θειάφι τις πόλεις Σόδομα και Γόμορρα. Η πράξη αυτή, δείχνει πως η περιοχή αυτή της Παλαιστίνης, προοριζόταν για μεγάλα πράγματα και ήθελε να αποδοθεί στους απογόνους του Αβραάμ αμόλυντη.
Η καταστροφή των Σοδόμων, υπήρξε μια πράξη που συμβολίζει την κάθαρση από τα βδελύγματα και αποτελεί σύμβολο ως πράξη της Θείας Δικαιοσύνης.
Το γένος του Αβραάμ μεγάλωσε και θέριεψε. Μέσα από το σπέρμα του, προέκυψαν δύο αγόρια, ο Ισμαήλ με μητέρα την υπηρέτρια του Αβραάμ, την Άγαρ και ο Ισαάκ, με μητέρα τη Σάρα. Ο Αβραάμ αποδέχθηκε τον Ισαάκ ως νόμιμο γιό και κληρονόμο, ενώ ο Ισμαήλ αν και πρωτότοκος, θεωρήθηκε ως...νόθος γιός και παράνομος, επειδή δεν αποτέλεσε μέρος του σχεδίου του Θεού, παρά ήταν αποτέλεσμα της απελπισίας του Αβραάμ στο να αποκτήσει διάδοχο και συνεχιστή της γενιά του. Aπό τους απογόνους του Ισμαήλ, θα έλθουν οι Μουσουλμάνοι Άραβες, οι οποίοι κατά τον Μεσαίωνα αποκαλούνταν με τα ονόματα "Ισμαηλίτες" και από τους Έλληνες Ρωμαίους ως "Αγαρηνοί", δηλαδή απόγονοι της Άγαρ, παλλακίδας του Αβραάμ.
Από τη γενιά του Ισαάκ, προέκυψαν μέσω του γιού του Ιακώβ, οι 12 φυλές όπου θα αποτελούσαν στη συνέχεια το γένος του Ισραήλ, ενώ από τη γενιά του εκδιωγμένου Ισμαήλ, θα προέκυπτε ένα άλλο γένος, το γένος των Αράβων. Και οι δύο αυτές γενιές, προέκυψαν από το ίδιο αίμα, από το ίδιο αβρααμικό σπέρμα.
Βεβαίως, ο Αβραάμ έκανε και δεύτερο γάμο μετά τον θάνατο της Σάρα, νυμφευόμενος την Χεττούρα, μια εξ' ίσου απαράμιλλης ομορφιάς παλλκίδα, με την οποία απέκτησε άλλους 6 γιούς, οι οποίοι και δημιούργησαν τις 10 υπόλοιπες φυλές των Αράβων (Σομβράμ, Ιεζάμ, Μαδάλ, Μαδιάμ, Ιεσβώκ και Σεκέ) που δημιούργησαν πολύ αργότερα και τα διάφορα σημερινά κράτη της Αραβικής Χερσονήσου.
Ο λαός του Ισραήλ, μέχρι που να φτάσει στο επίπεδο να γίνει κύριος της Παλαιστίνης, πέρασε τα πάνδεινα. Προηγήθηκε η αιχμαλωσία από τους Αιγύπτιους, η οποία προήλθε...περίεργα, μιας και η γενιά του Ιακώβ, γιού του Ισαάκ, μετακόμισε στην Αίγυπτο επειδή ο γιός του Ιακώβ Ιωσήφ, πουλήθηκε από τα 10 αδέλφια του σε δουλέμπορους, οι οποίοι με τη σειρά τους τον πούλησαν σε Αιγύπτιους Άρχοντες. Αργότερα ο Ιωσήφ απέκτησε την εύνοια του Φαραώ Αχμοσέ του Α' της 18ης Δυναστείας και έγινε σύμβουλος του, αποκτώντας μεγάλα πλούτη και δύναμη. Έτσι, μετέφερε όλη τη φαμίλια του εκεί και εγκαταστάθηκαν όλοι στην Αίγυπτο. Σταδιακά όμως και ενώ μεγάλωνε το γένος των εβραίων, οι Αιγύπτιοι τους θεώρησαν ως αυριανή ...απειλή και τους σκλαβωποίησαν.
Η σκλαβιά αυτή υπήρξε από τις πιο βάναυσες που έχει υποστεί λαός και μπορεί να συγκριθεί με αυτήν των Ελλήνων της Ανατολικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας, όταν μετά την πτώση της Κων/πόλεως, ολόκληρο το γένος των Ελλήνων υποτάχθηκε στους Οθωμανούς για 400 ολόκληρα χρόνια. Τόσα περίπου χρόνια διήρκησε και η σκλαβιά των Ισραηλιτών.
Τους Ισραηλίτες, απελευθέρωσε ο Μωϋσής, πρώην πρίγκηπας της Αιγύπτου επί βασιλείας του Ραμσή του Α' της 19ης Δυναστείας με απίστευτα επεισοδιακό τρόπο. Έπρεπε να συμβούν στην κυριολεξία σημεία και...τέρατα που ονομάστηκαν ως "10 πληγές του Φαραώ" για να αναγκαστεί ο αλαζόνας Ραμσής να τους αφήσει ελεύθερους. Με έναν πληθυσμό που απαριθμούσε περίπου 50.000 λαού (πριν τη σκλαβιά οι Ισραηλίτες απαριθμούσαν έναν λαό ενός περίπου εκατομμυρίου πληθυσμού που εξοντώθηκε από τις απάνθρωπες συνθήκες), ο Μωυσής ξεκίνησε για το ταξίδι της επιστροφής στη Γη Χαναάν, την Παλαιστίνη δηλαδή, όπου εκεί πλέον υπήρχαν άλλοι λαοί εγκατεστημένοι, με κυριότερους τους Χαναναίους, τους Φιλισταίους, τους Μαδιαμίτες (απόγονους του Μαδιάμ, γιού του Αβραάμ) και τους Μοαβίτες (απογόνους του Μαδάλ, επίσης γιού του Αβραάμ). Το ταξίδι αυτό, κράτησε 40 ολόκληρα χρόνια όπου οι Ισραηλίτες περιπλανιώταν στην έρημο κοντά στο όρος Σινά και δεν μπορούσαν να βγούν από αυτήν, ελέω θεικής τιμωρίας τόσο για το γεγονός ότι Τον αμφισβήτησαν, όσο και για το ότι ο Μωϋσής έσπασε από την οργή του για την ασέβεια που έδειξαν οι δικοί του, τις πρώτες πλάκες του Νόμου του Θεού που τις έλαβε ανεβαίνοντας στο όρος Σινά.
Οι Ισραηλίτες υπό την υποδειγματική καθοδήγηση του Ιησού του Ναυή, πρωτοπαλίκαρου του Μωϋσέως, κατελάμβαναν την μία πόλη πίσω από την άλλη με εκπληκτικό ρυθμό και φυσικά με την συνεπικουρία του Θεού. Η κυριότερη πόλη των Χανναίων, η Ιεριχώ (σήμερα πρωτεύουσα του ημιαναγνωρισμένου Παλαιστινιακού Κράτους) που βρισκόταν δίπλα στις όχθες του Ιορδάνη, έπεσε με τον πιο παράδοξο τρόπο. Τα τείχη της γκρεμίστηκαν κάτω από τους ήχους μιας τρομπέτας που έβγαζε τρομακτικούς ήχους (ελέω Θεού) και υποδουλώθηκε αμέσως από τους Ισραηλίτες.
Η μετάβαση στην υποσχόμενη από τον Θεό Γή Χαναάν στους Ισραηλίτες, ήταν πλέον...περίπατος.
Από τότε και μέχρι την οριστική ίδρυση του κράτους του Ισραήλ με την κατάκτηση και της Ιερουσαλήμ, πέρασαν σχεδόν 200 χρόνια. Την συγκρότηση του κράτους των Εβραίων, ανέλαβαν οι Βασιλείς με πρώτον τον Σαούλ, ο οποίος μέσω του Προφήτη Σαμουήλ, έπρεπε να διαλύσει και να εξαφανίσει στη κυριολεξία τους Φιλισταίους, προσωρινούς κατόχους της Παλαιστίνης. Ο Σαούλ δεν το τόλμησε, το θεώρησε ως πράξη γενοκτονίας και παράκουσε τον Σαμουήλ, ο οποίος τον καθαίρεσε και έχρισε ως νέο βασιλέα τον 14χρονο Δαβίδ της Βηθλεέμ, γιό του Ιεσσαί από την φυλή του Ιούδα καθ' υπόδειξη του Θεού. Ο Σαούλ σκοτώθηκε και μαζί και ο γιός του και διάδοχος του Ιωνάθαν, αλλά τον θρόνο σφετερίστηκε ο άλλος γιός του Σαούλ, ο Γεβωσθέ, ο οποίος πολέμησε τον υπό του Θεού χρισθέντα ως βασιλιά, τον Δαβίδ για 7 χρόνια περίπου. Ωσπου ο Δαβίδ τον νίκησε στην τελική αναμέτρηση αλλά τον Γεβωσθέ τον σκότωσαν οι στρατηγοί του, τους οποίους και εκτέλεσε ο Δαβίδ στο τέλος.
Αν ο Αβραάμ υπήρξε ως ο Πατριάρχης των Ισραηλιτών, ο Δαβίδ υπήρξε ο ιδρυτής του Κράτους τους. Είναι μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες όχι μόνο της ιστορίας του Ισραήλ, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Από αυτή την βασιλική γενιά του Δαβίδ, προήλθαν και οι γονείς του Σωτήρα, Μαρία και Ιωσήφ, επιβεβώνοντας τις προφητείες του Μιχαία και του Ησαΐα, καθώς και τους ψαλμούς του Δαβίδ που οραματίζονταν τα τραγικά πάθη του Σωτήρα.
Οι Ισραηλίτες όμως, κυρίως οι διεφθαρμένες κεφαλές του, το Ιουδαικό Ιερατείο δηλαδή, που αποτελούνταν από την φατριά των Φαρισαίων, οδηγούσε σχεδόν πάντα τον λαό αυτόν σε πράξεις ανομίας. Αποτέλεσμα ήταν η πρώτη καταστροφή που υπέστη το κράτος και μια δεύτερη σκλαβιά, από τους Βαβυλώνιους του Ναβουχοδονόσωρα αυτή τη φορά, που κράτησε περίπου 60 χρόνια και που ελευθερώθηκαν χάρη στην επέμβαση του Πέρση βασιλιά Κύρου του Α', ο οποίος κατέλαβε τη Βαβυλώνα. Και πάλι όμως μυαλό δεν έβαλαν.
Κι έτσι, παρά την σύντομη ανασύσταση του, το κράτος τελικά υποδουλώθηκε στους Πέρσες και μετά υπήρξε τμήμα της ελληνικής αυτοκρατορίας των Σελευκιδών, τους οποίους διαδέχτηκαν οι Ρωμαίοι.
Οι Ισραηλίτες περίμεναν με λαχτάρα αυτόν τον προφητευόμενο Μεσσία που θα τους ελευθέρωνε από κάθε κατακτητή, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στο να ποδηγετηθούν από το διεφθαρμένο Ιερατείο τους, που τους πουλούσε στην κυριολεξία μύθους με "φύκια για μεταξωτές κορδέλες", παρουσιάζοντας τον Μεσσία όχι απλά ως Λυτρωτή των ψυχών τους, αλλά ως...επικείμενο Κοσμοκράτορα που θα τους μετέτρεπε από σκλάβους σε Παγκόσμιους Κοσμοκράτορες.
Αυτή ακριβώς η απάτη, ονομάστηκε αργότερα ως "Εβραϊκός Εθνικισμός" ή όπως τον ξέρουμε σήμερα, απλά "Σιωνισμός".
Ο Χριστός όταν εισήλθε στη φάση της διδασκαλίας Του, τους υπέδειξε αμέσως στο λαό ως "ανάξιους", "ψεύτες" και "υποκριτές", παρομοιάζοντας τους ως "έχιδνες" και φίδια φαρμακερά. Τους θεωρούσε ως αποκλειστικούς υπαίτιους για την απώλεια της σωτηρίας του λαού του Ισραήλ και μάταια τους προέτρεπε να διαβάσουν με προσοχή τις Γραφές που μιλούσαν για την έλευση Του. Ώσπου τελικά, το Ιερατείο υπό τον Καιάφα, συνωμότησε εναντίον του Ιησού, τον συνέλαβε ως ...λαοπλάνο και εχθρό(!) της Ρώμης και τον παρέδωσε στην ρωμαϊκή διοίκηση υπό τον ύπατο Πόντιο Πιλάτο για να Τον θανατώσει με σταυρικό θάνατο. Φυσικά, το διεφθαρμένο αυτό Ιερατείο, ποτέ δεν παραδέχθηκε το σφάλμα του. Ούτε ποτέ αποδέχθηκε την μεσσιανική αποστολή του Χριστού, ούτε Τον ανεγνώρισε ως Υιό του Θεού, ούτε φυσικά πίστεψε στην Ανάσταση Του, παρά τα κραυγαλέα στοιχεία που την αποδείκνυαν.
Η απάτη αυτή του Σιωνισμού μαζί με τον αλαζονικό χαρακτήρα των Ιουδαίων και κυρίως για την δολοφονία του Υιού του Θεού, στοίχησε στους Ισραηλίτες οχι μόνο την απώλεια της υποσχόμενης από τον Θεό Γης της Παλαιστίνης, αλλά και την μεγάλη γενοκτονία τους.
Μετά απο μια σειρά απίστευτων γεγονότων που συνέβησαν κατά το χρονικό διάστημα 40 μ.Χ και 70 μ.Χ, όπου μέσα σε αυτό έχουμε την Ιουδαϊκή Επανάσταση που ονομάστηκε Πρώτος και Δεύτερος Ιουδαικός Πόλεμος μεταξύ Ρώμης και κατεχόμενου Ισραήλ, έφεραν τη Ρώμη σε δύσκολη θέση.
Μέχρι που πήρε την κατάσταση στα χέρια του ο στρατηγός του Ρωμαϊκού κράτους Φλάβιος Βεσπασιανός Τίτος.
Έτσι, λίγο πριν γίνει αυτοκράτορας, στάλθηκε από τον πατέρα του επίσης Φλάβιο Βεσπασιανό Τίτο (είχαν το ίδιο όνομα πατέρας και γιός) στην Παλαιστίνη για να καταστείλει την επανάσταση κατά τον Δεύτερο Ιουδαικό Πόλεμο (στον πρώτο ηττήθηκαν οι Ρωμαίοι και συνθηκολόγησαν προσωρινά, αλλά η περίοδος αυτή ήταν τόσο ταραγμένη, όπου εκτός της επανάστασης υπήρχαν και εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ των Εβραίων Σιωνιστών και των μετριοπαθών, αλλά και μεταξύ των Ελλήνων που ζούσαν στην περιοχή και των Ιουδαίων).
Ο Τίτος, με μια στρατηγική που μόνο οι Ελληνορωμαίοι θα μπορούσαν να συλλάβουν, περικυκλώνει τα ιουδαικά αντάρτικα αποσπάσματα και τα κλείνει στην Ιερουσαλήμ. Ο Τίτος είχε ως βοηθό και μεσάζοντα τον γνωστό ελληνιστή Ιουδαίο, φιλόσοφο και ιστορικό Φλάβιο Ιώσηππο, ο οποίος μεσολαβούσε στους Ιουδαίους μεταφέροντας τα μηνύματα του στρατηγού.
Τελικά μετά από μια τρίμηνη πολιορκία, η οποία εξουθένωσε τους Ιουδαίους ο Τίτος μπήκε στη πόλη και κυριολεκτικά την ισοπέδωσε μην αφήνοντας τίποτε όρθιο. Ο Ιώσηππος μάλιστα, κατά την περιγραφή του στα βιβλία του, έγραψε ότι "οι Ρωμαίοι, σκότωναν ακόμη και τα οικόσιτα ζώα των Εβραίων, γάτες, σκυλιά, γαιδούρια. Δεν εμεινε τίποτε ζωντανό. Μόνο ερείπια παντού και ποταμός αίματος.
Στη φώτο αριστερά, βλέπετε μέρος της Αψίδας του Τίτου, όπου οι στρατιώτες του κουβαλούν τα λάφυρα από τον κατεστραμμένο Β' Ναό του Σολομώντος.
Η εκκαθάριση έγινε σε όλη την Παλαιστίνη, αναγκάζοντας τους Ιουδαίους να μεταναστεύσουν και να διασκορπιστούν σε όλη την επικράτεια της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας. Από το έτος 71 μ.Χ. δεν υπήρχε ούτε ίχνος Εβραίου στη Γη της Επαγγελίας. Θανατώθηκαν όλοι, πληρώνοντας ακριβά την απιστία τους, τον αλαζονικό τους χαρακτήρα, την αρρωστημένη πίστη τους σε έναν "Μεσσία" που δεν υπήρχε αλλά και την εγωιστική τους προθεση στο να αυτοαποκαλούνται ως "Εκλεκτοί", περιφρονώντας όλα τα υπόλοιπα έθνη.
Αυτή λοιπόν εν συντομία ιστορική διαδρομή, αποδεικνύει ένα σημαντικότατο ιστορικό γεγονός: Ότι η γη της Παλαιστίνης, δεν ανήκει σε ...κανέναν λαό. Η Γη αυτή προσεφέρθη για να κατοικήσει ένας λαος που ο Θεός θεώρησε πως ήταν άξιος να διαδώσει το όνομα Του σε όλη την Οικουμένη. Αντ' αυτού, ο λαός αυτός επέδειξε απίστευτη αχαριστία ενώπιον του Θεού, τεράστια εγωπάθεια, αλαζονεία και εγωκεντρισμό που έφτανε ακόμη και στην αθεΐα και στον αποκρυφισμό (Καμπάλα), με αποτέλεσμα να χαθεί η Θεία Χάρη από πάνω του και να του αφαιρεθεί η άδεια της κατοίκησης στην περιοχή αυτή.
Οι Εβραιοι, δεν είναι γεγενής λαός της Παλαιστίνης. Οδηγήθηκαν σε αυτήν από τον ίδιο τον Θεό, ο οποίος ταυτόχρονα έσπερνε διχόνοιες στους ήδη υπάρχοντες εκεί λαούς που σταδιακά εξαφανίστηκαν και έδωσαν χώρο στους Εβραίους να εγκατασταθούν. Ούτε καν η πόλη της Ιερουσαλήμ δεν ήταν δική τους. Την είχαν ιδρύσει πριν από αυτούς οι Χανανίτες και μετά είχε περάσει στα χέρια των Αιγυπτίων. Τίποτε απ όσα υπάρχουν εκεί, δεν τους ανήκουν δικαιωματικά. Ο Θεός τους αφαίρεσε το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, από τη στιγμή που Τον αρνήθηκαν. Εκείνον και τον Υιό του. Και τους το αφαίρεσε με τον πλέον βάναυσο τρόπο.
Η Ιστορία επαναλήφθηκε γι' αυτούς, όταν ο ίδιος ο Χίτλερ, χρηματοδοτούμενος από τους ίδιους τους Εβραίους, διαφορετικής όμως καταγωγής (Χάζαροι), στο να εξαπολήσει νέο πογκρόμ εναντίον τους μέσω του "αμφιλεγόμενου" Ολοκαυτώματος την περίοδο 1936-1944.
Η Επιστροφή των Εβραίων, ο εθνικισμός του Νετανιάχου και ο επιδιωκόμενος Αρμαγεδδών
Αλλά...αρκετά νομίζω σας κούρασα για σήμερα. Το θέμα αυτό που αφορά τη σημερινή κατάσταση όπου επίκειται η μεγάλη σύγκρουση μεταξύ των Εβραίων Σιωνιστών και των Αράβων εχθρών τους, θα το αναλύσουμε στο Β' Μέρος του πονήματος. Προς το παρόν, πήρατε μια γεύση από την πορεία των Ισραηλιτών, τη γενιά τους, ποιοί απαρτίζουν το γένος τους, πως φτάσανε στη Γη του Θεού. Στο αυριανό Μέρος Β', θα δούμε και ποιοί στην ουσία πολεμούν, ποιοί είναι οι "σπόνσορες τους", γιατί ο Νετανιάχου θέλει διακαώς ένα λουτρό αίματος, ποιούς εξυπηρετεί και τι επιδιώκει ο εβραικός και Διεθνής Σιωνισμός
ΤΕΛΟΣ Α' ΜΕΡΟΥΣ
Το Β' Μέρος ΕΔΩ
Comments