Ένας «αχυράνθρωπος» με άνοια, δίνει τη θέση του σε μια «ιέρεια» της woke ατζέντας - Οι ΗΠΑ σε περίοδο άτυπης ακυβερνησίας
Γράφει ο Ελευθ. Ανδρώνης
Από την πρώτη στιγμή που προωθήθηκε στο τιμόνι των «Δημοκρατικών» ο Τζο Μπάιντεν, φάνηκε η βαθύτατη παρακμή στην οποία έχει φτάσει το αμερικανικό σύστημα εξουσίας.
Ένα σύστημα βαθιάς σήψης το οποίο έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ελιτισμού που αδυνατεί να ανανεωθεί με νέα πρόσωπα.
Έχει εγκλωβιστεί τόσο πολύ στις συντεχνίες των λόμπι, που αδυνατεί να στηριχτεί σε μη ανακυκλωμένα πρόσωπα. Και έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό χειραγώγησης της εξουσίας, που δεν ντράπηκε να βάλει στη διεκδίκηση της προεδρίας έναν αχυράνθρωπο με γεροντική άνοια.
Είναι εντυπωσιακό και συνάμα αποκαλυπτικό για το τι συμβαίνει στο πάνω μέρος της αμερικανικής «πυραμίδας», ότι ένα τεράστιο κράτος 50 Πολιτειών με πληθυσμό 335 εκατ. ανθρώπων, δεν μπορεί να αναδείξει ένα νέο πρόσωπο για την εξουσία (εννοώντας την ηγεσία του προσκηνίου και όχι του παρασκηνίου).
Και είναι ακόμη πιο αξιοπερίεργο, αν λάβουμε υπόψιν τους τρομακτικούς μηχανισμούς προπαγάνδας και «χτισίματος» προσωπικοτήτων που διαθέτουν παραδοσιακά οι ΗΠΑ.
Θυμόμαστε ότι στα πρώτα χρόνια αφότου ο Μπάιντεν ανέλαβε την προεδρία των ΗΠΑ, είχε επιστρατευτεί σε όλες τις χώρες του δυτικού μπλοκ μια λυσσαλέα επιχείρηση των συστημικών «μαντρόσκυλων» που λέγονται «fact checkers», να πείσουν την κοινή γνώμη ότι όλες οι γκάφες του Μπάιντεν ήταν «παραπληροφόρηση» και ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ έστεκε μια χαρά στα μυαλά του.
Περίοπτη θέση στην αλλοίωση της πραγματικότητας είχε και η γνωστή ελληνική ΜΚΟ που το όνομα της παραπέμπει σε κόασμα… βατράχου (Hellenic Hoaxes), η οποία συχνά – πυκνά ξέπλενε το ανοϊκό σύνδρομο του Αμερικανού προέδρου. Κάθε φορά που ο γέρο – Τζο χαιρετούσε τον αέρα ή περπατούσε στα χαμένα, είχαμε έναν επαγγελματία διαστρεβλωτή αλήθειας να χτυπιέται στα πληκτρολόγια για να κάνει το μαύρο – άσπρο.
Όλο αυτό το ψέμα δεν τους οδήγησε και πολύ μακριά. Για όσο ο Μπάιντεν παπαγάλιζε σωστά αυτά που του έδινε ο υποβολέας, η ακυβερνησία των ΗΠΑ μπορούσε να καμουφλαριστεί ως έναν βαθμό. Όμως από ένα σημείο και πέρα οι δημόσιες εμφανίσεις του Μπάιντεν έφτασαν να είναι ένας κατά συρροήν διασυρμός ενός άρρωστου ανθρώπου. Και το κενό (συνταγματικής και όχι σκιώδους) εξουσίας φάνηκε τεράστιο, σε όλη την πραγματική του διάσταση.
Η – σκανδαλωδώς… «εύκολη» – απόπειρα δολοφονίας του Ντόνταλντ Τραμπ που τελικά έγινε επικοινωνιακή «βόμβα» που έσκασε στα χέρια των «Δημοκρατικών», έδωσε τέλος στη συνταγή της μαριονέτας.
Ο Μπάιντεν παραιτήθηκε από υποψήφιος πρόεδρος, η Κάμαλα Χάρις πήρε προσώρας το χρίσμα για να κονταροχτυπηθεί με τον Τράμπ στις εκλογές του Νοεμβρίου (αν και αυτό μπορεί να αλλάξει) και οι ΗΠΑ περάσαν και επίσημα πλέον σε περίοδο ακυβερνησίας.
Άλλος ένας σημαντικός λόγος που ο Μπάιντεν έπρεπε να αποσυρθεί σύντομα, ήταν για να φύγει από πρώτο θέμα το επικοινωνιακό κρεσέντο του Τραμπ, ο οποίος εργαλειοποιεί στο έπακρο το ραντεβού του με τον θάνατο, που δεν συνέβη για λίγα χιλιοστά.
Και φυσικά ο Μπάιντεν έπρεπε να φύγει άμεσα για να υπάρξει χρόνος για τις μηχανές προπαγάνδας και τους χρηματοδότες, ώστε να στήσουν ένα καινούργιο προεκλογικό τοτέμ.
Τελικά αυτό που κατάφεραν τα – διψασμένα για εξουσία – κοράκια που κρατούσαν τον Μπάιντεν ως διακοσμητικό πρόεδρο, ήταν να γελοιοποιήσουν τον θεσμό του προέδρου, να γελοιοποιήσουν τους ίδιους τους τους εαυτούς, και να διασύρουν ένα ολόκληρο κράτος.
Και τώρα οι «Δημοκρατικοί» βασίζουν τις ελπίδες τους σε μια «ιέρεια» της woke παράκρουσης, την Κάμαλα Χάρις, που στα επίσημα meeting της ανακοίνωνε στην κάμερα ποιες είναι οι αντωνυμίες που θέλει να της απευθύνονται («she» και «her»), καίγοντας κάθε εγκεφαλικό κύτταρο φυσιολογικού ανθρώπου.
Κυριολεκτικά η μετάβαση από Μπάιντεν σε πολιτικούς τύπου Κάμαλα Χάρις, είναι η μετάβαση από την άνοια στην… παράνοια.
Ένα από τα πρώτα «φυντάνια» της παγκόσμιας ελίτ που έσπευσαν να προσφέρουν δημόσια στήριξη στην υποψηφιότητα της Κάμαλα Χάρις, είναι ο Αλεξάντερ Σόρος (στον προσωπικό του λογαριασμό στο instagram), γιος του περιβόητου Τζορτζ Σόρος. Να υπενθυμίσω ότι ο Αλεξάντερ έχει στενή φιλία και με τον πρωθυπουργό της Αλβανίας, Έντι Ράμα.
Είναι βέβαιο ότι στους προσεχείς μήνες ο μηχανισμός προπαγάνδας θα πάρει φωτιά, επιστρατεύοντας στημένες δημοσκοπήσεις και εξαπολύοντας καταιγισμό υποστηρικτικών δημοσιευμάτων για την/τον υποψήφιο των «Δημοκρατικών», επενδύοντας και πάλι στο διακύβευμα της woke ατζέντας και της κλιματικής κρίσης, αφού αυτά είναι τα μοναδικά επικοινωνιακά «όπλα» που έχουν απομείνει στους «Δημοκρατικούς» για να απευθύνονται στην κοινωνία, εφόσον έχουν ακρωτηριάσει την ιδεολογία τους από όλες τις άλλες αξίες, εθνικές ή θρησκευτικές.
Φυσικά θα «φορεθεί» πολύ στην προεκλογική περίοδο και το αφήγημα της «ρωσικής απειλής» εναντίον της συντεταγμένης Δύσης. Όλα τα παραπάνω πάνε μαζί ως αφηγήματα και εκπορεύονται από την κλίκα του Νταβός.
Η άτυπη ακυβερνησία στις ΗΠΑ αποτελεί μια εξαιρετικά επικίνδυνη συγκυρία όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά. Και αν ο πόλεμος στην Ουκρανία σταματήσει με Τραμπ, θα ήταν τελείως αφελές να νομίζουμε ότι αυτό θα μας εξασφαλίσει παγκόσμια ειρήνη. Ίσα ίσα, το να κλείσει το μέτωπο της Ουκρανίας, θα δημιουργήσει «παράθυρο» για να ανοίξουν άλλα, ίσως κοντά στη γειτονιά μας, ίσως και στο ίδιο το «σπίτι» μας.
Οι αντικρουόμενες δυνάμεις που αναπτύσσονται στον πολυπολικό μας κόσμο βρίσκονται σε φάση επιτάχυνσης και τίποτα δεν δείχνει ότι θα υπάρξει ύφεση στα επόμενα χρόνια. Το ακριβώς αντίθετο δείχνουν τα τύμπανα πολέμου που ηχούν παντού και οι πολεμικές οικονομίες που μονιμοποιούνται. Και πόσο μάλλον δεν πρέπει να περιμένουμε πολλά πράγματα από μια Αμερική που λειτουργεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ταλανιζόμενη από έντονες εμφυλιοπολεμικές τάσεις.
Καλό θα ήταν να στραφούμε περισσότερο στα του οίκου μας, όσο η κατάσταση χειροτερεύει. Είτε με «Δημοκρατικούς», είτε με «Ρεπουμπλικάνους» στο τιμόνι των ΗΠΑ, η Νέα Τάξη Πραγμάτων έχει ήδη εμφυσήσει στους λαούς της Δύσης ότι οι αμερικανικές εκλογές είναι πιο σημαντικές από τις εθνικές εκλογές της κάθε χώρας. Αυτό είναι πολιτική αυτοκτονία, για τα εκρηκτικά χρόνια που απλώνονται μπροστά μας, όπου η κάθε χώρα θα έρθει η ώρα να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις του εαυτού της και μόνο.
Είναι θλιβερό ότι ο μέσος Έλληνας έχει φτάσει να υποστηρίζει τα αμερικανικά κόμματα με περισσότερο πάθος απ’ ότι ασχολείται με τα ελληνικά (για τα οποία μπορεί να μην πηγαίνει ούτε καν στην κάλπη), έχοντας συνθηκολογήσει πλήρως με την ιδέα ότι είμαστε παράρτημα των Αμερικανών.
Κάποιοι στηρίζουν τις ελπίδες τους στον Ντόναλντ Τραμπ ότι θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδια της Παγκοσμιοποίησης και δεν συνειδητοποιούν ότι έχουμε ήδη περάσει σε παγκοσμιοποιημένη πολιτική σκέψη, αποδίδοντας στον κάθε Τραμπ την ιδιότητα του εθνικού «σωτήρα» μας, τη στιγμή που η πατρίδα μας μετατρέπεται σε ερείπια. Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά πριν πιάσουμε θέση σε οποιαδήποτε πολιτική κερκίδα, εγχώρια ή παγκόσμια…
Comments