Ο έλεγχος της Δικαιοσύνης από την εξουσία, η ληστρική φορολογία προς όφελος της ελίτ και των πολιτικών, καθώς και οι ασφυκτικοί κανονισμοί στη λειτουργία της ιδιωτικής ζωής των πολιτών είναι τα απόλυτα όπλα του κράτους στην εξάσκηση της βίας.
Γράφει ο Αλκιβιάδης Κεφαλάς Antinews.gr
Κράτος, κατά τον Max Weber, είναι «ο θεσμός που διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας». Η εξουσία του κράτους είναι απόλυτη. Ο έλεγχος της Δικαιοσύνης από την εξουσία, η ληστρική φορολογία προς όφελος της ελίτ και των πολιτικών, καθώς και οι ασφυκτικοί κανονισμοί στη λειτουργία της ιδιωτικής ζωής των πολιτών είναι τα απόλυτα όπλα του κράτους στην εξάσκηση της βίας.
Κρατική βία είναι να πληρώνεις φόρο για να τραφείς, φόρο για να κατοικήσεις στο σπίτι σου, φόρο στην ιδιοκτησία που πλήρωσες με τα χρήματά σου.
Βία είναι ο φόρος κληρονομιάς όταν πεθάνουν οι γονείς σου, η υπερφορολόγηση των κερδών της επιχείρησής σου ή ο φόρος επί της κατανάλωσης αγαθών.
Βία είναι να ληστεύουν οι τράπεζες τις καταθέσεις σου, όπως βία είναι οι servicemen να πλειστηριάζουν το σπίτι σου.
Βία είναι να φυλακίζεσαι για την ελεύθερη έκφραση γνώμης, όπως αισχρή βία είναι να παραβιάζουν τρεις υπάλληλοι του δήμου την ιδιοκτησία σου και το οικογενειακό σου άσυλο, εξασκώντας έλεγχο μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, εάν τήρησες τα παρανοϊκά μέτρα πυρασφάλειας που επέβαλε η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Κρατική βία είναι η επιβολή της ασχήμιας, καθώς και η βίαιη μετατροπή των πόλεων και του περιβάλλοντος σε τριτοκοσμικές χαβούζες.
Κρατική βία αποτελεί, επίσης, η εκχώρηση του δικαιώματος της παιδείας, της υγείας, της ενέργειας και του νερού στα πολυεθνικά funds.
Στην άσκηση της βίας το κράτος εμπλέκει ενεργά τους πολίτες, μέσω της εκλογικής διαδικασίας και της ψήφου. Οι ψηφοφόροι ενός διεφθαρμένου κρατικού μορφώματος, που λειτουργεί με μαφιόζικες δομές εγκληματικής οργάνωσης, νομιμοποιούν την άσκηση της κυβερνητικής βίας εις βάρος τους. Εάν οι πολίτες είναι αμέτοχοι της εκλογικής διαδικασίας, καμία κυβερνητική συμμορία δεν θα ήταν σε θέση να ισχυρίζεται ότι εξουσιοδοτείται να ενεργεί ως φορέας της λαϊκής βούλησης.
Χωρίς το άλλοθι προστασίας που παρέχουν οι ψηφοφόροι, η κυβέρνηση δεν θα είχε κανένα ηθικό ή νομικό δικαίωμα εξάσκησης της βίας.
Σήμερα ο Μητσοτάκης -αύριο ο Ανδρουλάκης ή ο Κασσελάκης- θα μεταφέρει 2 δισεκατομμύρια ευρώ από τα χρήματα του ελληνικού λαού στον Ζελένσκι. Ο Μητσοτάκης αφαιρεί, λοιπόν, μέσω της κρατικής βίας 200 ευρώ από τον κάθε Έλληνα για να τα μεταφέρει στον Ζελένσκι, ώστε να συντηρείται η ανθρωποσφαγή. Οι ίδιοι θα εξακολουθούν να χορηγούν επιδόματα σε όποιον αλλοδαπό εισβάλει στην Ελλάδα. Οι πράξεις αυτές, παρά το γεγονός ότι εγκρίνονται ουσιαστικά από το 11,6% του ελληνικού λαού που ψήφισε τη Ν.Δ., νομιμοποιούνται και από το υπόλοιπο 45% που ψήφισε στις τελευταίες εκλογές.
Συνεπώς, η κρατική βία και οι ψηφοφόροι συνδέονται διαλεκτικά μεταξύ τους.
Οι τελευταίοι εμπλέκονται ουσιαστικά σε όλες τις πράξεις βίας της κυβέρνησης. Η ψήφος νομιμοποιεί τη βία ενός διακομματικού, διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Δεν υπάρχουν πολιτικές διαφορές στα κόμματα που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία και, συνεπώς, ουδεμία σημασία έχει ποιο κόμμα ψηφίζεται. Η ψήφος είναι αυτή που νομιμοποιεί την κυβέρνηση να εξασκεί βία στους πολίτες. Η μη συμμετοχή, λοιπόν, στις εκλογές είναι μία επαναστατική πράξη, που υπονομεύει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Όλα τα κόμματα, χωρίς εξαιρέσεις, εξυπηρετούν την ατζέντα της ελίτ.
Την επιβεβαίωση των ανωτέρω αποτελεί το γεγονός ότι δεν υπήρξε καμία πολιτική αλλαγή την περίοδο που ο Σαμαράς αντικαταστήθηκε από τον Τσίπρα. Προσπερνώντας την εκχώρηση των ιστορικών δικαιωμάτων της Μακεδονίας με εντολή των Αμερικανών, ο τελευταίος έβαλε τη χώρα στα Μνημόνια.
Ξεπούλησε τα λιμάνια στους Κινέζους με σκοτεινές διαδικασίες, επέβαλε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και τους servicemen χωρίς έδρα και ΑΦΜ, διέλυσε τις συντάξεις και τα εργασιακά δικαιώματα και, τέλος, ακύρωσε με δικτατορικές διαδικασίες το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Συμπερασματικά, η αποχή από την εκλογική διαδικασία ακυρώνει ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και αποτελεί το πρώτο βήμα της εξαΰλωσής του.
Σημείωση Ιστολογίου:
Το κείμενο άποψης του κ.Αλκιβιάδη Κεφαλά, ∆ιδάκτωρος Φυσικής του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ και τ. διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, αντιτίθεται προς τις πάγιες απόψεις του ιστολογίου. Δημοσιεύτηκε όμως τόσο διότι αποτελεί μια τρίτη άποψη περί της σχεδόν ολικής αποχής των ψηφοφόρων, όσο και για την εντιμότητα των επιχειρημάτων του. Η παρατεταμένη αποχή όμως, δεν φέρνει τα αποτελέσματα που επικαλούνται οι οπαδοί της. Κατά έναν τρόπο, φαίνεται να είναι μια ολική αντίσταση ενάντια στην κρατική βία και τον δικτατορικό τρόπο διακυβέρνησης μέσω μιας κατ' επίφαση δημοκρατίας, ωστόσο μπορεί ή ίδια η αποχή να αποτελέσει κάλλιστα έναν μηχανισμό ολοσχερούς κατάργησης της και την επιβολή μιας ολικής δικτατορίας σε παγκοσμιο επίπεδο, λόγω της αναποτελεσματικότητας της ίδιας της δημοκρατίας, ως μέσο νομιμοποίησης των κατά τόπους εξουσιών.