Ο θάνατος του Ψευτορωμαίϊκου είναι ζήτημα χρόνου πλέον. Αυτό κατοχυρώθηκε από το βράδυ της 9ης Ιουνίου 2024. Από κει και μετά όμως; Τι γίνεται;
"Η νίκη θα είναι δική μας,
εάν βασιλεύση εις την καρδίαν μας
μόνον το αίσθημα το ελληνικόν!
Ο φιλήκοος των ξένων είναι ΠΡΟΔΟΤΗΣ!"
Ιωάννης Καποδίστριας, 1828
Γράφει ο Πύρινος Λόγιος
ΜΕΡΟΣ Α'
Από το βράδυ της 9ης Ιουνίου, η Ελλάδα περνάει σε μιαν άλλη εποχή. Την Εποχή της Αναστάσεως της.
Ο κοινωνικός, οικονομικός και προτίστως πνευματικός πάτος που είχαμε πιάσει εδώ και μια δεκατετραετία που όλο και επεκτεινόταν, θαρρώ ότι την νύχτα αυτή σταμάτησε.
Από σήμερα και μετά, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, ο πάτος θα απομακρύνεται επειδή το Γένος μας αρχίζει να ξυπνάει από το κώμα στο οποίο τον είχαν υποβάλει οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες.
Η μεγάλη αποχή, που ήταν και ο...πρωταγωνιστής αυτών των εκλογών, υπήρξε η θρυαλλίδα για να απαξιωθεί πλέον παντελώς το συνολικό πολιτικό κατεστημένο ή αλλιώς "Ψευτορωμαίϊκο" και όσοι δεν απείχαν, έπραξαν το καθήκον τους. Το αποδοκίμασαν, το έφτυσαν κατάμουτρα και του έδειξαν παράλληλα και την έξοδο, στην οποία υπάρχει η φωτεινή ένδειξη που λέει "Απαξίωση".
Όλα ως εδώ, μια χαρά.
Από δώ και πέρα όμως τι γίνεται;
Ουσιαστικά, ζούμε μια εποχή όπου αυτό που ονομάζουμε "Ηγέτης", εκλείπει παντελώς από το προσκήνιο. Πράγμα παντελώς περίεργο, για ένα Έθνος του οποίου η Ιστορία, είναι παράλληλα και η Ιστορία της Ανθρωπότητας της ίδιας!
Τούτο το Γένος, έχει περάσει πάρα πολλά. Πάμπολλες φορές έχει έρθει σε τρομερά δύσκολη θέση. Έφτασε πολλές φορές ακόμη και στα όρια του αφανισμού, λόγω των πολλών έριδων, των εμφύλιων φυλετικών συγκρούσεων, της παρακμής, της διαφθοράς και της πτώσης. Όμως, παρ' όλα αυτά δεν χάθηκε. Στο DNA του, δεν υπάρχει το γονίδιο του αφανισμού. Δεν επέτρεψε ο Δημιουργός Του να συμβεί κάτι τέτοιο. Πάντα κάτι γινόταν και τα πράγματα γύρναγαν τούμπα.
Η δική μας Ιστορία το λέει αυτό, δεν το λέει ένας απλός καθηγητάκος όπως εγώ, που είμαι ο έσχατος των εσχάτων. Από την εποχή του Χαλκού ακόμη, το Γένος είχε ανάγκη από έναν ηγέτη που να το ενώσει και τον είχε βρει στο πρόσωπο του περίφημου Αγαμέμνονα (φώτο αριστερά), γόνου της δυναστείας των Ατρειδών. Στην αρχαία εποχή, υπήρξαν διάφοροι μεγάλοι ηγέτες, οι οποίοι όμως δεν είχαν τύχει πανελλαδικής εμβέλειας. Ο δεύτερος μεγάλος ηγέτης που κατόρθωσε να το ενώσει σε μια εποχή όπου η παρακμή βασίλευε λόγω του μεγάλου εμφυλίου που ονομάστηκε "Πελοποννησιακός Πόλεμος", ήταν ο μέγιστος της Ιστορίας Αλέξανδρος ο Γ' της Μακεδονίας (φώτο δεξιά), ο οποίος ανήγαγε το Γένος σε παγκόσμιο, δημιουργώντας μια ελληνική οικουμένη που έφτανε ως τα σύνορα των Ινδιών.
Όταν το Γένος μας ενώθηκε με την ρωμαϊκή φύτρα και δημιούργησε το Γένος των Ρωμαίων, χτίζοντας μια υπερδύναμη που ονομάστηκε "Ρωμανία", πάλι κινδύνευσε στο να καταρρεύσει, εξ αιτίας της παρουσιάς ανίκανων ηγετών. Όμως, από το...πουθενά σχεδόν, ξεπήδησε η επίσης μέγιστη μορφή του Ηρακλείου, που μέσα σε ένα σχετικά μικρό διάστημα, κατόρθωσε και το ξανασήκωσε και όχι μόνο. Έβαλε και τις βάσεις στο να μην ξανασυμβεί μια τέτοια κατάσταση.
Ακόμη και στην ώρα που το κράτος των Ελλήνων Ρωμαίων υποδουλώθηκε από τους Φράγκους για πρώτη φορά στην Ιστορία του, ξεπήδησε επίσης από το "πουθενά", ο άλλος τρισμέγιστος Ιωάννης Δούκας ο Γ' Βατάτζης
(φώτο αριστερά), οποίος ηγήθηκε ενός μικρού μέρους της διαμελισμένης από τους Φράγκους αυτοκρατορίας, αυτή της Νίκαιας στη Μικρασία και κατόρθωσε όχι μόνο να το κάνει ισχυρό, αλλά και να ανοίξει τον δρόμο για την ανάκτηση της πρωτεύουσας του κράτους, την επονομαζόμενη και Βασιλεύουσα Πόλη, αλλά και να αποτελέσει το ύπατο παράδειγμα για το πώς πρέπει να είναι ο πραγματικός ηγέτης αυτού του Γένους, για να προοδεύσει και να αναπτυχθεί και πάλι.
Όταν το Γένος αποφάσισε για τον Μεγάλο Ξεσηκωμό του, πάλι από το...άγνωστο ξεπήδησε η μορφή του Στρατηγού Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, ο οποίος ηγήθηκε της Επαναστάσεως και παρά τις δύσκολες συνθήκες και τα αξεπέραστα αδιέδοξα στα οποία είχε περιέλθει το Γένος, οι μαεστρικές ενέργειες του, το γλύτωσαν από τον αφανισμό.
Ο κορυφαίος όμως όλων, στην Νέα Ελλάδα που έδειχνε να αναδύεται, ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας, ένας δεύτερος "Βατάτζης" (φώτο αριστερά), ο οποίος αποτέλεσε και το τρανό παράδειγμα για το πώς θα έπρεπε να είναι ο σύγχρονος πια ηγέτης αυτού του Γένους, που παρά τις άπειρες κακουχίες που υπέστη κατά τα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς, δεν έλεγε να...πεθάνει. Δυστυχώς όμως τον σκότωσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις που υποτίθεται ότι το...στήριζαν.
Ήταν και ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης αυτού του Γένους.
100 χρόνια αργότερα, παρουσιάστηκε πάλι απο το πουθενά, ο αμφιλεγόμενος Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος τριπλασίασε μεν τα εδάφη της τότε Ελλάδας, αλλά στο τέλος την πρόδωσε μέσω των πολιτικών του ιντριγκων και των αλλοπρόσαλλων αποφάσεων του, σε μια κρίσιμη καμπή για το Έθνος. Η Μικρασία χάθηκε και ο οικουμενικός Ελληνισμός συρρικνώθηκε σε μερικές χιλιάδες τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Η παρουσία του μεταγενέστερου Ιωάννη Μεταξά, έδωσε μεν μια μεγάλη ανάσα στο Γένος αλλά δεν κατάφερε να την ολοκληρώσει. Ο άξαφνος θάνατος του τη στιγμή που ΔΕΝ έπρεπε, έφερε οδυνηρά αποτελέσματα, τα οποία επιρρέασαν την κατοπινή πορεία του Γένους. Έκτοτε και μέχρι σήμερα, δεν υπήρξε ουδείς ηγέτης που να εκπονήσει μια πραγματικά εθνική πολιτική. Το σύνολο των ηγετών του μεταπολεμικά, υπήρξαν συνεργάτες των ξένων και των συμφερόντων τους, δημιουργώντας αυτό που ονομάζουμε σήμερα "Ψευτορωμαίϊκο.
Η Χαμένη Ταυτότητα των Ελλήνων
Το ότι από τη σύσταση σχεδόν του νέου ελληνικού κράτους και πέρα, επιλέγαμε πάντα κατά τεκμήριο τους …λιγότερο καλούς ή ακόμη και τους πλέον ακατάλληλους για ηγέτες μας, δεν έχει να κάνει με την οποιαδήποτε ιδεολογία ή πολιτική τάση ή ακόμη με τον πολιτικό εξαγορασμό. Έχει να κάνει με την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ μας!
Την χαμένη μας ταυτότητα, την οποία εδώ και 200 χρόνια, την έχουμε …χάσει επειδή το επέβαλαν ...άλλοι) και ψάχνουμε μανιωδώς να αποκτήσουμε…καινούργια! Και σε αυτό το κομμάτι, δεν ευθύνεται ο λαός, ο απλός κόσμος. Ευθύνεται η ηγεσία του, που ακολουθούσε τις ντιρεκτίβες των Μεγάλων Δυνάμεων οι οποίες κινούσαν τα νήματα.
Οι Έλληνες οι οποίοι επαναστάτησαν, δεν ήταν ούτε ...δυτικής προέλευσης, ούτε δυτικώς επιρρεαζόμενοι, ούτε τελούσαν υπό οποιαδήποτε σύγχυση. Αυτοαποκαλούνταν "Ρωμιοί" και το Γένος τους αποκαλούνταν "ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ".
Είναι άπειρα τα τεκμήρια τα οποία το επιβεβαιώνουν. Από τις επιστολές του Κολοκοτρώνη προς τον Καποδίστρια, μέχρι τα άπαντα του Μακρυγιάννη, ο όρος "Ρωμιοσύνη" κυριαρχούσε παντού.
Ο Κολοκοτρώνης, χρησιμοποιούσε και τις δυό ονομασίες στις αφηγήσεις του. Ειδικότερα προς τον πλοίαρχο Χάμιλτον που δεν ήξερε τι του γινόταν πραγματικά, έλεγε και ξαναλεγε "Είμαστε Έλληνες Ρωμιοί και χριστιανοί", δηλαδή αυτούς τους τίτλους που επικαλούνταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία όλοι οι υπήκοοι του "ελλαδικού θέματος" και της μισής και πλέον Μικρασίας, μέσα στα όρια της Ανατολικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας.
"Γραικοί το γένος, Ρωμαίοι υπήκοοι"!
Ο όρος "Έλληνας" στην αυτοκρατορία δεν υπήρχε, λόγω του ότι θεωρούνταν όρος ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ και όχι εθνικός.
Το γιατί επικράτησε τότε στην Ρωμαική Αυτοκρατορία ο όρος "Γραικός", είναι άλλη ιστορία και δεν είναι επί του παρόντος. Αυτό που έχει σημασία, είναι το γεγονός και σε αυτό αναφέρομαι.
Οι Οθωμανοί κατακτητές, επίσης χρησιμοποιούσαν τον όρο "Ρούμ" κατά τεκμήριο, διότι πολύ απλά...αγνοούσαν παντελώς την ύπαρξη των όποιων...Ελλήνων (αργότερα, πολύ αργότερα, μετά την απελευθέρωση, μας αποκαλούσαν "Γιουνάν", δηλαδή Ίωνες. Ο όρος Έλλην ποτέ δεν υιοθετήθηκε από το τουρκικό κράτος).
Και δικαίως, διότι αυτοί που είχαν βρεθεί μπροστά τους κατά την κατακτητική τους πορεία, δεν ήταν ούτε Φράγκοι, ούτε Αλαμανοί, ούτε άλλη ράτσα δυτικοευραπαϊκή. Ήταν οι Ρωμαίοι!
Έτσι τους γνώρισαν, έτσι τους ονόμαζαν πάντα.
Και δεν μιλώ μόνο για τους Έλληνες, αλλά για όλους τους ορθόδοξους χριστιανικούς λαούς της Βαλκανικής χερσονήσου.
Το γεωγραφικό κομμάτι της βαλκανικής χερσονήσου μέχρι και τα βουνά του Μπέλες, οι Οθωμανοί το ονομάζαν "Ρούμελι", λέξη που προέρχεται από την ένωση των δύο τουρκικών λέξεων "Ρούμ" και "μελί", δηλαδή η χώρα των Ρωμαίων. Η ονομασία αυτή, έμεινε επισήμως μέχρι και το 1864, όπου προστέθηκε και η Θεσσαλία (ως "δώρο" της Ρωσίας) στο ελληνικό κράτος. Απο εκεί και έπειτα, για το κομμάτι που εκτείνονταν από τον Παγασιτικό ώς την Εύβοια δόθηκε η ονομασία "Στερεά Ελλάδα" και το προστεθέν κομμάτι, πήρε πάλι την αρχαία ονομασία του, δηλαδή "Θεσσαλία". Πάντως, άπαντες οι κατοικούντες την Στερεά Ελλάδα, τουλάχιστον μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '50, ονόμαζαν τον τόπο τους "Ρούμελη".
Όσον αφορά δε την ίδια την επανάσταση, ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης μας ενημερώνει για την ταυτότητα της, σε μια συζήτηση με τον πλοίαρχο του βρετανικού στόλου ναυάρχου Χάμιλτον και που κατέγραψε ο υπασπιστής του Φωτάκος Χρυσανθόπουλος. Σημειωτέον, ο Χάμιλτον μετά και την ήττα στο Φάληρο, συνέστησε στον Κολοκοτρώνη να συμβιβαστούν οι Έλληνες με τους Τούρκους και να μη συνεχίσουν περαιτέρω την επανάσταση, δηλαδη να συμβιβαστούν με το σχέδιο των Άγγλων που ήθελε μια Ελλάδα που θα περιελάμβανε μόνο τη Πελοπόννησο και μερικά νησιά γύρω από αυτήν.
"Εμείς καπετάν "Άμιλτον" (έτσι τον προσφωνούσε), δεν εκάμαμεν επανάσταση εμφύλια (εννοώντας την Γαλλική) όπως εσείς. Εμείς πολεμούμε να αναστήσουμε την Ρωμιοσύνην ολάκερη που ο Τούρκος τυρραγνεί απο χρόνια. Ο Βασιλέας μας εσκοτώθη (δηλαδή ο Κων/νος ΙΑ' Παλαιολόγος) και δεν επαρεδώθη. Το ίδιον κάνουμε και ημείς. Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούριά του ήταν πάντοτε ανυπότακτα."
Ο Χάμιλτον, που δεν είχε ιδέα για το τι προσπαθούσε να του πεί ο Στρατηγός και τον ρώτησε "Για ποιά φρούρια μου λες; Ποιόν Βασιλέα;"
Ο Στρατηγός απάντησε με στόμφο στον ανιστόρητο Βρετανό ιρλανδικής καταγωγής: "Τον Κων/νο των Παλαιλόγων λέγω και τα φρούρια του είναι η Μάνη, το Σούλι και οι κλέφτες στα βουνά!"
Αυτά ομολόγησε, ένας άνθρωπος με σχεδόν μηδαμινή εκπαίδευση, ένας άνθρωπος που ζούσε ανάμεσα στον λαό και δεν σπούδασε σε καμμιά...Σορβόννη, όπως πχ ο Κοραής. Η Ιστορία που έμαθε, ήταν από κρυφά σχολειά (που σήμερα οι "εκσυγχρονιστές" καθηγητάδες αρνούνται την ύπαρξη τους) όπου δίδασκαν ιερείς και μοναχοί τσάτρα-πάτρα και από τις ίδιες τις παραδόσεις των Ρωμιών Ελλήνων.
Άρα λοιπόν, μέσα από αυτά τα λόγια του Στρατηγού της Επανάστασης, μαθαίνουμε τόσο τον λόγο, όσο και τους σκοπούς που είχε η Επανάσταση. Το γιατί αυτή απέτυχε, είναι επίσης άλλο κομμάτι της Ιστορίας.
Η ταυτότητα των Ελλήνων λοιπόν, κατά τα χρόνια της πρώτης επαναστατικής περιόδου, μέχρι και τα τέλη του 19ου αιώνα, βρισκόταν υπό σύγχυση. Οι τάσεις που λογομαχούσαν επ' αυτού, ήταν τρείς:
Οι Εκκλησιαστές ιερωμένοι, οι λαϊκοί και οι ...διαφωτιστές ακαδημαϊκοί.
Οι μέν πρώτοι διακήρυτταν το...αυτονόητο, δηλαδή την ρωμαίϊκη ταυτότητα που υποδήλωνε τον Ορθόδοξο Χριστιανό "Γραικό" και που δεν είχε καμμιά σχέση με την φραγκική Ευρώπη, οι δεύτεροι επίσης την ρωμαίϊκη με ταυτόχρονη χρήση του όρου "Έλλην" σε αντικατάσταση με το "Γραικός" και η τρίτη...καθαρά τον όρο "Έλλην", που συμπεριελάμβανε όλο το Γένος απ' αρχής της εμφάνισης του στην Ιστορία, χωρίς όμως και να απαρνιόταν απαραίτητα και την "ρωμαίϊκη ταυτότητα".
Αυτό όμως που επιζητούσαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι κυρίως, ήταν στο να σβήσουν πάση θυσία την "Ρωμαϊκή ταυτότητα" των Ελλήνων, η οποία παρά τις διχογνωμίες των τριών αυτών τάσεων, αυτή επικρατούσε ως status quo στην ελληνική τότε κοινωνία.
Και τα κατάφεραν εν πολλοίς, χρησιμοποιώντας ένα σχέδιο το οποίο περιελάμβανε την δολοφονία του Κυβερνήτη Καποδίστρια, την επιβολή μιας βασιλείας (για να χαϊδέψουν ή καλύτερα, για να σταθούν ευμενώς στους οπλαρχηγούς και κυρίως στους Στρατηγούς Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα, Μακρυγιάννη και άλλους που επεδίωκαν την εκ νέου επαναφορά της βασιλείας των Παλαιολόγων) απόλυτα ελεγχόμενης όχι από ελληνικό τζάκι, αλλά ξένο (αψβουργική οικογένεια) και αργότερα, όταν οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες το επιτρέψουν, να εγκαταστήσουν και την κοινοβουλευτική δημοκρατία, επίσης ασφυκτικά ελεγχόμενη.
Μεγάλο τους όπλο, ήταν οι...ευρωπαϊστές διανοούμενοι της εποχής, οι οποίοι μέσω των συγγραμμάτων τους, διακήρυτταν ότι η θέση της Ελλάδος βρισκόταν στην Ευρώπη (την δυτική φραγκική Ευρώπη δηλαδή), αποκηρύσσοντας έτσι το "σκοτεινό βυζαντινό" παρελθόν, προσπαθώντας να πείσουν πως η Επανάσταση υπήρξε προϊόν της...διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου(!) που με τη σειρά της προέκυψε μέσα από την Γαλλική Επανάσταση, παραγράφοντας πλήρως τις πραγματικές προθέσεις των επαναστατημένων Ελλήνων, όπως απέδειξε ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης προς τους Άγγλους.
Ο μέγιστος Ιστορικός και διανοούμενος της εποχής (μέσα 19ου αιώνα), Κων/νος Παπαρρηγόπουλος, απέρριπτε μετά βδελυγμίας τις θεωρίες αυτές, καταγράφοντας με λεπτομέρειες συγκλονιστικές το αληθινό παρελθόν των Ελλήνων, μέσα από το μνημειώδες έργο του "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", αποδεικνύοντας έτσι τόσο το συνεχές του Έθνους ανά την Ιστορία, όσο και την πραγματική του ταυτότητα.
Μέχρι και τα μέσα ακόμη του 20ού αιώνα, η ονομασία "Ρωμιός" επικρατούσε πλήρως κυρίως στα λαϊκά στρώματα της επαρχίας και λίγο λιγότερο στα μεγάλα αστικά κέντρα. Αυτό αποδεικνύεται τόσο στην λαϊκή μυθιστοριογραφία, όσο και στην ακαδημαϊκή (ποίηση, μυθιστόρημα, θεατρικά έργα) και κυρίως μέσα από τα έργα του μεγάλο διανοητή Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος χρησιμοποιεί κατά κόρον την ονομασία "Ρωμιός" σε κάθε έργο του. Ακόμη και ο κινηματογράφος της εποχής, ο λεγόμενος "Παλιός Εμπορικός Κινηματογράφος", χρησιμοποιούσε κατά καιρούς τόσο σε τίτλους, όσο και στους σεναριακούς διαλόγους την "ρωμαίϊκη ταυτότητα" μαζί με την ελληνική, που ήταν συνώνυμη της έννοιας "Ρωμιός". Ενδεικτικοί οι τίτλοι ταινιών που το...διαφημίζουν και μάλιστα με υπερηφάνεια ("Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο", "Ξεβράκωτος Ρωμιός", "Γιακουμής, μια Ρωμαίϊκη καρδιά", "Αθάνατη Ρωμιοσύνη" κ.α.)
Ακόμη δηλαδή και στην ίδια την Τέχνη, οι Έλληνες καλλιτέχνες παντός ιδεολογικού προσανατολισμού, τόνιζαν με έντονους χαρακτήρες την αληθινή ταυτότητα των Ελλήνων και συνάμα, λοιδωρούσαν μέσα από τα έργα τους (κυρίως κωμωδίες) την λεγόμενη "άρχουσα τάξη" η οποία προσπαθούσε να μιμηθεί τον ευρωπαϊσμό με αποτέλεσμα να γελοιοποιείται.
Όλα άλλαξαν όταν ήρθε στα...πράγματα το... Ψευτορωμαίϊκο. Δηλαδή, η ονομαζόμενη "Γ' Ελληνική Δημοκρατία" (1974-σήμερα), η οποία κατέβαλλε τεράστιες προσπάθειες για να αλλάξει τόσο την ταυτότητα των Ελλήνων, όσο και το πνευματικό τους DNA.
Αλλά όλα αυτά, καθώς και το ζήτημα του Ηγέτη, θα τα πούμε στο Β' Μέρος αυτού του πονήματος, το οποίο θα αναρτηθεί αργά το βράδυ της σήμερον.
ΤΕΛΟΣ Α' ΜΕΡΟΥΣ