Μοιάζει «καταδικασμένος» να πορευτεί κι άλλο, μέσα σ’ αυτόν τον εφιάλτη της ανυπαρξίας
Γράφει ο Βασίλης Γαλούπης
Όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, το 1991, ο Λευκός Οίκος είχε την αφέλεια να πανηγυρίσει. Η Αμερική πίστεψε ότι η μονοκρατορία της θα διαρκέσει για πάντα και ότι στο εξής η παγκόσμια οικονομία θα γίνει αμερικανοκίνητη, μετρώντας αέναα κέρδη και στη γεωπολιτική σκακιέρα. Δίχως να χρειάζεται πλέον να κάνει τέτοια δαπανηρή επίδειξη δύναμης, όπως επί Ψυχρού Πολέμου.
Ο κεντρικός μεταπολεμικός στόχος είχε επιτευχθεί για την Ουάσινγκτον ή έτσι νόμιζε. Πράγματι, οι ΗΠΑ παρέμειναν πάνω από δύο δεκαετίες χωρίς αντίπαλο. Η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, όμως, δεν ανάστησε την οικονομία της, όπως περίμενε η Αμερική. Ούτε έδωσε υπεραξία στην παγκόσμια κυριαρχία της.
Το αντίθετο.
Η αμερικανική οικονομία άρχισε να παραπατά. Οδήγησε, σχετικά σύντομα, μέσω του σκανδάλου Lehman Brothers και της στεγαστικής «φούσκας», στην παγκόσμια κρίση του 2008. Οι πανάκριβοι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν απέτυχαν.
Ούτε εκδημοκρατίστηκαν, όπως ήταν υποτίθεται ένας εκ των σκοπών, ούτε σήμερα οι δυο χώρες έχουν απαλλαγεί από τον ISIS και τους Ταλιμπάν. Ο κόσμος άρχισε να εμπιστεύεται όλο και πιο λίγο μια τόσο υποτονική υπερδύναμη.
Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ έβλεπαν ότι διατηρούν μεν την εξουσία τους, αλλά όλο και με μεγαλύτερο κόπο. Ξαφνικά ένα πρωί ξύπνησαν σε έναν πολυδιασπασμένο κόσμο, σχεδόν μη ελεγχόμενο. Με την Κίνα πολύ πιο ισχυρή, έχοντας ήδη αλώσει την Αφρική και την υπόλοιπη Ασία.
Τη Ρωσία και πάλι στέρεη οικονομικά, να παίζει σε τρεις ηπείρους.
Την Ινδία να έχει μπει στο «ασανσέρ» της επιρροής και να απαιτεί περισσότερα.
Ακόμα και η Μέση Ανατολή, που ήταν κάποτε το παιχνιδάκι της πολεμικής βιομηχανίας και των «γερακιών» του Πενταγώνου, δεν ήταν πλέον απλή υπόθεση.
Έτσι, ο Λευκός Οίκος αποφάσισε να εφεύρει ξανά μεγάλο αντίπαλο, τον γνωστό.
«Γαργαλώντας» τη Ρωσία με νέες βάσεις του ΝΑΤΟ όλο και πιο κοντά της, οδηγώντας αρχικά στα γεγονότα του 2014. Και στη συνέχεια «καίγοντας» το χαρτί της Ουκρανίας με όσα προηγήθηκαν της εισβολής του 2022.
Ο μοναδικός «χρήσιμος ηλίθιος» που έχει απομείνει σήμερα στις ΗΠΑ είναι η Ευρώπη. Στη σκακιέρα των άλλων ηπείρων έχει χάσει τα περισσότερα βασικά πιόνια. Η Ευρώπη, όμως, δεν είναι πλέον αυτή που ήταν.
Αν ο Μητσοτάκης έβλεπε πίσω από την Ιστορία και διδασκόταν από τη σοφία της, τότε θα ήταν προετοιμασμένος για μια επόμενη μέρα χωρίς ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στο κάδρο του πρωταθλητισμού.
Ένας μεγάλος ηγέτης θα είχε αξιοποιήσει έγκαιρα την κρίσιμη πληροφορία, που όντως υπήρχε πολύ πριν από τις εκλογές του 2023, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει και ότι η πραγματική του βάση ήταν γύρω στο 16-17%.
Όμως, ο Μητσοτάκης δεν είναι μεγάλος ηγέτης.
Κυβερνά σαν αρπακολλατζής της εξουσίας. Ό,τι προλάβει κάθε φορά, τρέχοντας πίσω από τις εξελίξεις ασθμαίνοντας…
Κανένας μέσα στο Μαξίμου δεν μπόρεσε να διδαχθεί απ’ αυτό που έπαθαν οι ΗΠΑ. Ότι, δηλαδή, χωρίς αντιπολίτευση δεν υπάρχει και κυβέρνηση. Είναι σαν δίκη χωρίς αντίδικο. Σαν γάμο χωρίς έρωτα…
Χωρίς το φάντασμα της Κουμουνδούρου, κυρίως του Τσίπρα, και όλη αυτή την εμμονή με το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο», ο Μητσοτάκης έχασε 13 ποσοστιαίες μονάδες σε λιγότερο από έναν χρόνο. Όλα συγκλίνουν ότι σήμερα είναι ακόμα πιο χαμηλά.
Με αντίπαλο τον «κανέναν», η κυβέρνηση δεν έχει πλέον όραμα, ενώ αδυνατεί να βρει έστω και ένα ρεαλιστικό αφήγημα προκειμένου να προχωρήσει για κάμποσο ακόμα – έστω και κουτσαίνοντας.
Αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν υπάρχει να προσφέρει κάτι ακόμα, αλλά προκαλεί συνεχόμενες ζημιές.
Όλο και περισσότερος κόσμος δείχνει να ασφυκτιά.
Το Μαξίμου έχει βυθιστεί στο χάος ακριβώς επειδή πια ο βασιλιάς είναι γυμνός και σε κοινή θέα. Δεν υπάρχει μπροστά κανένας Τσίπρας, Κασσελάκης, Ανδρουλάκης για να κρύψει όλες τις αδυναμίες που εμφανίζουν μια κυβέρνηση εκτός τόπου και χρόνου. Αδύναμη και ανίκανη να αντιμετωπίσει ό,τι κι αν συμβαίνει. Από την ακρίβεια και τις υποκλοπές μέχρι τις πλημμύρες και τις φωτιές.
Όσο και αν θέλει να υπάρξει αντιπολίτευση ο Μητσοτάκης, να βρει ένα αντίπαλο δέος, μήπως και διασωθεί ο ίδιος, το πιθανότερο είναι πως μοιάζει «καταδικασμένος» να πορευτεί κι άλλο μέσα σ’ αυτόν τον εφιάλτη της ανυπαρξίας.
Ο μηχανισμός του επιχειρεί όλο αυτόν τον χρόνο να «γεννήσει» έναν, όποιος κι αν είναι αυτός, που θα βρεθεί απέναντι, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει.
Αν μπορούσε κάποιος, θα ήταν ήδη γνωστός.
Θα ήταν η ίδια η ανάγκη που θα τον έβαζε σε πρώτο πλάνο.
Αυτή η δίχως κατεύθυνση κυβέρνηση οδηγεί αναπόφευκτα και τη Ν.Δ. σε κρίση, όταν ξεφτίσει λίγο ακόμα η συγκολλητική ουσία εξουσίας, που συγκρατεί έως τώρα τις φυγόκεντρες δυνάμεις. Για πόσο ακόμα; Άγνωστο.
Όσο, πάντως, η αντιπολίτευση δεν υπάρχει τόσο τα ποσοστά και της κυβέρνησης θα γκρεμίζονται…
Comments